❣ *प्रेम - एक वादळ*❣

❣ *प्रेम - एक वादळ*❣
✍🏻 *लेखक* - *समीर दिलीप भोजने*.
📲  *८९७५६७२९३३*
📧 - *smrbhojane@gmail.com*

*भाग*- *4*

          सुहास आणि काव्या दोघेही खुप खुश होते. दोघे एकमेंकासाठी वेळ देत होते. Made for each other म्हणायला काही हरकत नाही. दोघे जरी एकमेंकावर प्रेम करत असले तरी अभ्यासतही तेवढेच हुशार होते. तसं म्हणायला गेलं तर दोघांनीही ठरवलं होतं जेवढा वेळ आपण आपल्यासाठी देऊ तेवढाच वेळ आपण इतरांसाठी ही द्यायचा. कॉलेजला गेल्यावर तु तुझ्या मित्रांमध्ये आणि मी माझ्या मित्रांमध्ये असे दोघांनीही एकमेंकाना समजावलं होत.
          त्याच झालं अस, काव्याचा खास मित्र म्हणण्यापेक्षा अगदी भाऊच तिचा. अभिषेक नाव होत त्याचं. सगळे लाडाने अभि बोलायचे त्याला. खुप जवळचा होता तिचा. अगदी सख्खा भाऊ तसाच तोही. खुप frankly आणि समंजस होता. सुहास आणि त्याची जास्त ओळख नव्हती. तसं म्हणायला गेलं तर सुहास अभि वर जळत होता. कारण ही तसचं होत. अभि उठता बसता सारखा काव्याचा जवळ असायचा. सुहास ला ते पटत नसायचं. पण जेव्हा काव्याने सुहास आणि अभि ची ओळख करुन दिली तेव्हापासुन दोघंही एकमेंकाचे खास झाले होते. आता मात्र सुहासला काहीच problem नव्हता. कारण त्याला माहितं होतं जरी सुहास काव्याच्या जवळ नसला तरी तिची काळजी घेणारा तिचा भाऊ अभि आहेच. तेव्हापासुन सुहासने  कधीच आभि आणि काव्याबद्दल मतभेद केला नाही. पण अचानक अभि सुहासजवळ बोलायचा बंद झाला. कारण काय हे कुणालाच ठाऊक नव्हतं. अगदी सुहासला सुध्दा कळत नव्हत. सुहास अभिला सारखा विचारायचा, " *अभि काय झालं? बोलायचा बंद का झालास? माझं काही चुकलं का?*" पण अभि त्याकडे दुर्लक्ष करत होता. एवढं होऊन सुध्दा सुहास काव्याला कधीच बोलला नाही की, काव्या अभिसोबत राहु नको म्हणुन.  उलट सुहास बोलायचा तिला, " *काव्या माझ्याशी नाही बोल्लीस तरी चालेल पण एका चांगल्या मित्राला गमवू नको.*"
          काव्याला सगळं पटत होत. काव्या होतीच तशी समजुतदार. हळुहळु नंतर अभि सुहास जवळ बोलायला लागला. " *सुहास माफ करं. पण मलाच माहीत नाही मला कायं झालं. कसला माज आला होता माहित नाही.*" अभि खजिल होऊन बोलत होता. " *असुदे रे, तुला चुक कळली ना बास! जाऊदे सोड. मला राग नाही त्याचा*" सुहास अभिला जवळ करुन बोलला. आता मात्र दोघेही खुश होते. हे सगळ बघुन काव्याला खुप बरं वाटतं होतं. कारण ही तसच होतं. एक चांगला मित्र होता आणि एक चांगला bf होता. दिवस मस्त चालले होते. जसा सुहास काव्याच्या सोबत होता तशी काव्यासुद्धा सुहासच्या सोबत साथ देत होती.
           एके दिवशी सुहास काव्याला भेटायला गेला होता. दोघेही मस्त बोलत बसले होते. पण अचानक सुहासच्या डोळ्यात पाणी आलं आणि सुहास काव्याच्या मांडीवर डोके ठेवुन रडायला लागला. काव्याला काय करु सुचतं नव्हतं. " *अरे वेड्या, रडतोस काय? काय झालं सांग ना रे?*" काव्याला काहीच समजतं नव्हतं. सुहास पहिल्यांदा कुणासमोर तरी एवाढा रडत होता. " *काव्या, मी तुला खुप त्रास देतो ना गं? पण खरचं मुद्दाम नाही गं करतं*" सुहास हुंदके देत रडत होता. " *अरे मी बोलले का त्रास देतोस ते? तु माझ्यासाठी करतोस रे. असं नको ना रे बोलु.*" काव्याच्या डोळ्यात पाणी आलं होत. काव्या सुहासला शांत करत होती. रोज हसवणारा, रोज रागवणारा, रोज बडबड करणारा सुहास आज रडवेला बघुन काव्याला वाईट वाटलं होतं. नंतर दोघेही शांत झाले आणि बस मधुन निघुन गेले.
           जसा सुहास काव्याच्या नाराजी दुर होण्याचा कारण बनत होता तसचं हळुहळु काव्या सुद्धा सुहासच्या नाराजी दुर होण्याची कारण बनत होती. सुहास जेवढं सुख-दुःख कुणाला सांगत नव्हता तेवढं तो काव्याजवळ share करत होता.पुर्ण कॉलेजमध्ये दोघेही famous झाले होते. जवळ जवळ दीड वर्ष त्याचं relation कॉलेजमध्ये कुणालाच  माहित नव्हत. तसे ते दोघे वागत होते. कॉलेजमध्ये जाताना दोघेही ठरवायचे, तु तुझ्या मित्रांमध्ये राहायचा आणि मी माझ्यां मित्रांमध्ये. तेवढचं study कडे ही लक्ष द्यायचं. पण नंतर हळुहळु कॉलेजमध्ये त्या दोघांच्या नात्याबद्दल समजलं. शेवटी सगळे आश्चर्यचकित झाले होते. कारण एकाच कॉलेजमध्ये असुन दीड वर्ष relation लपुन ठेवणे हे त्या दोघांनीच केलं होतं. काव्यामुळे सुहासचा बराचसा राग कमी झाला होता. स्वतःच्या रागावर नियंत्रण ठेवायला शिकला होता. तसं म्हणायला गेलं तर सुहासला कधी कसलीच भीती वाटत नसायची कारण त्याच्यासोबत साथ देणारी काव्या असायची......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
*क्रमशः*