❣ *प्रेम - एक वादळ*❣

❣ *प्रेम - एक वादळ*❣
✍🏻 *लेखक* - *समीर दिलीप भोजने*.
📲  *८९७५६७२९३३*
📧 - *smrbhojane@gmail.com*

*भाग*- *३*

          अचानक मोबाईल वर मेसेज आल्याचा आवाज आला. काव्याचा मेसेज होता तो. सुहासने पटकन मोबाईल हातात घेतला आणि मेसेज openकेला. *"सुहास माफ करं मला, पण ते शक्य नाही. माझ्या आयुष्यात आधीच कोण तरी आहे.*" काव्या पटकन बोलुन गेली. सुहास थोडा नाराज झाला होता. पण त्याने नाराजी काव्याला दाखवली नव्हती. नंतर नेहमीप्रमाणे त्याचं बोलनं सुरु राहिलं.
          दुसर्या दिवसापासुन सुहास काव्याला भेटण्याचं टाळत होता. पण काय करणार! त्याला तसही राहावत नव्हत म्हणुन तो गुपचुप तिला लांबून बघत राहायचा. हळुहळु दिवस सरत होते. पण काव्या मात्र त्याला नेहमी प्रमाणे नकार देत होती. नंतर सुहासने मनाशी पक्क ठरवलं होतं, आता एक दिवस आपण असा आणायचा की, हीच काव्या आपल्या स्वतःहुन प्रेमात पडेल. आणि तो दिवस शेवटी आलाच.
          एके दिवशी नेहमीप्रमाणे कॉलेजला दोघेही आले. नेहमीप्रमाणे lectures वैगेरे चालु होते. पण आज काव्या जरा उदास होती. सुहासच्या ते लक्षात आलं होत. त्याने खुप तिला विचारायचा प्रयत्न केला. पण काव्याने त्याला सांगितले नाही. शेवटी न राहुन सुहास बोलला, " *काव्या तुझा bf नसलो म्हणुन काय झालं, एक चांगला मित्र तर आहेच ना? काय problem आहे तो सांग. मी काहीतरी मदत करेन.*" शेवटी न राहुन काव्याच्या डोळ्यात पाणी आलं आणि रडायला लागली. सुहासला बघवतं नव्हतं ते. काव्याला रडताना पहिल्यांदा बघितलं होत त्याने. तिला धीर देत होता. " *सुहास तुला कसं सांगु रे, माझं आणि त्याचं आता पटत नाही रे. खुप त्रास देतोय मला तो.*" काव्या रडवेल्या स्वरात बोलत होती. सुहासला हे सगळं ऐकुन शॉक बसला होता.
          सुहासने काव्याला धीर द्यायचा प्रयत्न केला. " *कंटाळा आलाय रे मला आता जगण्याचा. काय करु रे मी?*" काव्या पुर्णपणे हतबल झाली होती. सुहासला सगळं ऐकुन काय करु सुचतं नव्हतं. " *काव्या घाबरु नको, मी आहे ना सोबत. मी करतो काय तरी, पण अशी हताश होऊ नको.*" सुहास बोलतच होता. " *अशी जीवनाला कंटाळु नको. आपण काय तरी मार्ग काढु.*" सुहास इता तिला चांगला धीर देत होता. काव्याला आता थोडं बरं वाटत होत. सुहासने बोलल्याप्रमाणे 7-8 दिवसांत काव्याला तिच्या problem मधुन पुर्णपणे बाहेर काढलं होत. आता काव्या व्यवस्थित वाटत होती. आनंदी झाली होती.
           असचं एके दिवशी सुहास आणि काव्या कॉलेजच्या खिडकीमध्ये बोलत उभे होते. " *सुहास खरचं तेव्हा तु नसतास माझं काय झालं असतं*" काव्या त्याच्याकडे बघुन बोलत होती. " *मी तर तुला नकार दिला होता, तरी तु माझी साथ सोडली नाहीस. असं का सुहास.*" सुहास आता थोडा भावानिक झाला होता. " *काव्या तु नाही बोललीस त्याचा राग नव्हता मला. मी जर तुझ्यावर प्रेम करत होतो ना मग बसं झालं आणि साथ द्यायच बोललीस तर तु तेव्हा एकटी पडली होतीस पण माझ्याशी share केलसं तु मला खुप होत ते.*" सुहास बोलतच होता आणि काव्या त्याच्याकडे बघतच राहिली. " *तु माझ्यावर प्रेम करतेस की नाही हा विचार नाही केला मी, तुला आज आधाराची गरज आहे आणि ते माझ्यामुळे शक्य होत असेल तर मला आनंद आहे. कारण प्रेम करुन नुसतं होत नाही. तु एक मुलगी आहेस त्यापेक्षा तु कुणाची तरी एक मुलगी किंवा बहिण आहेस हे जास्त महत्वाचं होत तेव्हा माझ्यासाठी.*" सुहास समजूतदारपणे बोलत होता. आज सुहासच्या बोलण्यात वेगळीच चमक होती. काव्याच आज लक्ष फक्त सुहासकडे होतं.
           आज खर्या अर्थाने सुहास बोलत होता. अक्षम्य आणि अगण्य असे भाष्य. काव्या तेव्हापासुन सुहासच्या प्रेमातच पडली होती. अस म्हणतात की, प्रेम मुद्दाम मागुन मिळत नाही तर ते व्हायला फक्त एक क्षण बाकी असतो. तोच हा क्षण. त्या दिवशी काव्याने आपल्या प्रेमाची कबुली दिली होती.सुहास भलताच आनंदी झाला होता. त्याला आता हे विश्वच सुंदर दिसायला लागलं होतं. इकडे मात्र classroom मधली मुलं मुली बाहेर गेली तरी ते दोघे मात्र बोलतच होते. आनंदाचा क्षण होता ना शेवटी तो दोघांसाठी......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
*क्रमशः*