🏡वृध्दाश्रम 🏡
✍🏻 लेखक - समीर दिलीप भोजने.
📲  ८९७५६७२९३३
🅱 - sambhojane1.blogspot.com

          असाच एकदा फिरता फिरता वृध्दाश्रमाकडे पाय वळले. वृध्दाश्रम म्हणजे अनाथ आई-बाबांसाठी असलेले आश्रम. इथे अनाथ शब्द मुद्दाम वापरला आहे. आई-बापाला वार्यावार सोडुन दिलेल असतं म्हणजेच घरातुन बाहेर काढलेले असे अनाथ आई-वडील. ते मुळात अनाथ नसतात पण तुमच्या आमच्या सारखे त्यांना अनाथ करतात.
           नऊ महिने पोटात वाढवुन आपल्या मुलाला जन्म देतात. हव्या तशा सोयीसुविधा पुरवतात. पण तीचं मुलं मोठी झाल्यावर सगळं विसरुन जातात. स्वतःच्या जीवाचा विचार न करता आपल्याला सांभाळते. ती आई आणि स्वतःची दुःख लपवुन काबाडकष्ट करतो तो बाप. यांचा जरा सुध्दा विचार तेव्हा केला जात नाही.
           परवाच कानावर आलं की एका विवाहीत मुलाने आपल्या आई-वडीलांना वृध्दाश्रमात नेऊन ठेवले. बिचारे आई-वडील रडत बसले होते. त्या मुलाला जाब विचारला असता त्याने सांगितले, माझ्या बायकोला वेगळं रहायचयं. तिला त्यांचा त्रास होतो. पटत नाही त्यांच्याशी. हे सगळं ऐकुन धक्का बसला होता. त्यावेळी त्याचे आई-वडील त्याच्याजवळ दयेची भीक मागत होते पण त्याला ती भीक दिसत नव्हती. मी तर म्हणतो, भीक मागायची वेळ आलीच कशी? अरे ज्या आई-वडीलांनी मागचा पुढचा विचार न करता तुला ईथपर्यंत वाढवलं त्याची जरा तरी लाज बाळगायला पाहीजे होती आणि बायकोचा ऐकणारा हा कोण? ती आज आलेय पण हे आई-वडील तुझ्या जन्मापासुन तुझ्या सोबत आहेत.
           हे सगळं बघुन चेहरा रडवेनासा झाला होता. आपली ही अवस्था होऊ शकते तर त्यांची काय अवस्था झाली असेल.त्या आई-वडीलांच्या समोर बसलो होतो. पण धीर देण्याशिवाय दुसरं काही करु शकत नव्हतो. नुकतचं त्या बापाने माझ्याजवळ मोबाईल आहे का विचारलं. फोन लावायचा होता त्यांना आपल्या मुलाला. मी आश्चर्यचकीत झालो कारण मोबाईल त्यांच्याजवळ सुध्दा होता. मी त्यांना मोबाईल तुमच्याजवळ सुध्दा असुन का मागितला असे विचारले. पण यावर त्यांचे उत्तर ऐकुन धक्काच बसला होता. " बाळा, मोबाईल आहे पण का कुणास ठाऊक मुलाचा फोन येत नाही. बहुतेक मोबाईल बिघडला असेल आमचा." पण आश्चर्याची गोष्ट म्हणजे मोबाईल व्यवस्थित होता पण बिघडला होता त्यांचा मुलगा. थोडक्यात काय तर मुलगा त्यांना अजिबात फोन करत नव्हता. पण ते आई-वडील स्वतःच्या मनाची समजुत काढुन जीवन जगत होते.
           आज अशी वेळ का त्यांच्यावर आली? थोडा विचार करण्यासारखा आहे. ह्यात चुक कोणाची होती? स्वतःच विचार न करता तो त्यांच्यासाठी झटला तो बाप ही चुक होती की हाताच्या फोडाप्रमाणे जपलं ती आई ही चुक होती? तसं म्हणायला गेलं तर कित्येक आई-वडील वृध्दाश्रमात वाट बघत आहेत. पण त्यांच्या मुलांना भेटायला वेळ नसतो. आज ना उदया ही वेळ आपल्यावर सुध्दा येणार आहे हे क्षणार्धात आपण विसरुन जातो. बायकोचं ऐकुन घराबाहेर काढत असालं तर तुमच्यासारखा मुर्ख कोणी नाही.
          वृध्दाश्रमामध्ये एक पाटी वाचली होती, " सुकलेल्या पानांवरुन हळु चाला कारण एके काळी हीच पाने आपल्याला सावली देत होते " खुप मोठा अर्थ होता त्या वाक्यांमध्ये. ह्या सगळ्यांचा विचार करता करता कधी वृध्दाश्रमातुन बाहेर पडलो कळलचं नाही. पण अनुभव थोडा वेगळा होता.

---------------- समाप्त -----------------

☕ चहा आणि बिस्कीट 💝
✍🏻 लेखक - समीर दिलीप भोजने.
📲  ८९७५६७२९३३
📧 - smrbhojane@gmail.com

           सकाळचे आठ वाजले होते.सुट्टीचा वार होता आज. कोवळ्या ऊन्हामध्ये तो मस्त बालकनीमध्ये चहाचे भुरके मारत बसला होता. कुठुन तरी सुर्यकिरणांचा कवडसा डोकावुन पाहत होता. मध्येच चहामध्ये बिस्कीट बुडवुन आस्वाद घेत होता. बिस्कीट त्याला जसं आवडत होत तसचं तिला ही आवडत होत. साहजिकच तिची आठवण आली त्याला.
           तीच ती त्याच्या आयुष्यातली प्रेयसी. थोडक्यात काय तर त्याच्या चहामधली बिस्कीटवाली. नटखट आणि सुंदर. मस्त चाललं होत त्याचं. तो तिचा आणि ती त्याची. फिरायचं म्हटलं तरी दोघं एकत्र असणारच. एकमेंकासोबत जास्त वेळ spend करणारे. Made for each other म्हणायला काही हरकत नाही. पण म्हणतात ना सुख आली की दुःख ही पाठ धरुन असतातच तसचं काहीस घडणार होत.
           लग्न ठरलं होत तिच. शेवटची भेट म्हणुन त्याला भेटायला आली होती ती. आज ती अलगद त्याने हात तिचा हातात घेतला होता. थोड्या दिवसानी हेच हात मेहंदीने रंगणार होते. परिस्थिती आज दोघांच्या विरुद्ध होती. एकत्र बसले असले तरी मनाने हळुहळु लांब जाणार होते. "तुझ्याशिवाय राहु शकत नाही रे" ती त्याच्या जवळ रडुन बोलत होती. तो मात्र तिला धीर देऊन पुर्णपणे खचला होता. कर्तव्यदर्शी आई वडीलांचा मान ठेऊन लग्न कर अस तोच म्हणाला होता. ह्या जन्मी नाही निदान पुढच्या जन्मी भेट होईल आपली असे तो तिला बोलला होता. ती मात्र हुंदके देत होती. आता त्या दोघांची परिस्थिती वेगळी होती. मैत्रीचा हा हात असाच असुदे असं वचन देऊन दोघांनी ही निरोप घेतला.
           कर्तव्यदर्शी आई वडीलांचा मान ठेवुन दोघंही वेगळे झाले खरे पण मन मात्र वेगळं व्हायला तयार नव्हतं. थोडक्यात काय तर compramise करावं लागलं होत. कर्तव्य आणि तडजोड ह्या दोन्ही गोष्टी बघाव्या लागणार होत्या.
            तितक्यात दारावरच्या बेलचा आवाज आला. तो भानावर आला. बिस्कीट विरघळुन चहाच्या तळाशी गेलं होत. तशाच तिच्या आठवणी ही बिस्कीटसारख्या विरघळुन मनाच्या तळाशी खोलवर गेल्या होत्या. आज दोघही आपापल्या वाटेने पुढे गेले होते. पण आजही ती बिस्कीटवाली त्याच्या सोबत सकाळी गोड आठवणी घेऊन त्याला भेटायला येते. त्याची गरमागरम चहा आणि ती त्याची गोड बिस्कीटवाली.

✍🏻पहाटेच्या त्या रम्य सकाळी
कोमल सुर्य किरणांच्या वेळी
आठवुन जाई गोड ओळी
बिस्कीटवाली अन् धुंद वेळी❣

--------- समाप्त -----------

*💔घटस्फोट💔*
✍🏻 *लेखक* - *समीर दिलीप भोजने*.
📲  *८९७५६७२९३३*
📧 - *smrbhojane@gmail.com*

           घटस्फोट ऐकायला थोड विचित्र वाटत ना.. पण आजकाल घटस्फोट म्हणजे एक प्रकारचं fad झालं आहे. पत्त्याचं घर मोडाव तस आजकाल संसार मोडली जात आहेत. त्याचचं छोटसं उदाहरण...
          सकाळचे नऊ वाजले तरी अजुन आवरलं नव्हत. तो मात्र तसाचं विचार करत बसला होता आणि ती ची खुप चिडचिड होत होती. आज कोर्टात जायचं होत. का तर घटस्फोटासाठी... तिला हवा होता... वेगळं व्हायचं होत तिला. कुणीतरी गरम तेल कानात ओतावं तशी त्याची अवस्था झाली होती. तीचं कारण कायं तर *"माझं तुझ्याशी पटतं नाही म्हणुन*" दोघही आपापल्या मार्गाने कोर्टाच्या दिशेने चालु लागले.
          दोन वर्ष झाली होती लग्नाला. मस्त राजा-राणी सारखा संसार चालु होता. पण हल्लीच तिची चिडचिड जरा जास्त वाढली होती. तसं म्हणायला गेलं तर दोघही चांगल्या पगारावर काम करत होते. पण माणुस पैसाच्या पाठीमागे धावु लागला की एकमेंकासाठी वेळ द्यायला त्याच्याकडे वेळ नसतो. तसचं काहीस ह्यांच्यामध्ये झालं होतं. बॉसची कटकट, घरची कटकट ह्या सगळ्यांमुळे तिची दिवसेंदिवस चिडचिड वाढत होती. तो मात्र शांत झाला होता. बोलणार तरी काय तो. अस म्हणतात बायकोसमोर नवर्याच काही चालतं का काही. तो ही ह्या गोष्टीला अपवाद होता. तो मुकाटपणे सगळं ऐकुन घेत होता, ती मात्र शब्दांवर शब्द वाढवतं होती.
          आज मात्र तिच्या वागण्याला मर्यादा राहीली नव्हती. सुट्टीचा वार असल्यामुळे दोघेही घरीच होते. सगळं कामकाज अगदी उशीरा हळुवार चाललं होतं. तो fresh होऊन tv बघत बसला होता आणि हिची काम करुन हालत बेकार झाली होती. तो मदत करायला गेला तर तिला आवडत नसे. म्हणे मला माझ्या कामामध्ये लुडबुड केलेली आवडत नाही. म्हणुन तो आपला शांत tv बघत बसला होता. झाल! तिच्या डोक्याचा पारा पुन्हा एकदा चढला. तिची बडबड सुरु झाली. तो बिचारा आपला ऐकुन घेत होता. आज जरा जास्तच राग दिसत होता तिचा. आता मात्र त्याचा नाईलाज झाला. त्याचं डोकं फिरलं आणि त्याने ही राग व्यक्त केला. जे नको व्हायला ते झालं. त्याने रागात तिच्या कानाखाली मारली. हाताची चांगली पाच बोटे उठली होती. तिने रडत रडत रागात वेगळं व्हायचा निर्णय घेतला. तोही कंटाळला होता सगळ्याला. तो ही तयार झाला. दोघांचेही कोर्टाच्या दिशेने वळले.
           आज तारीख होती कोर्टाची. दोघंही समोरासमोर कोर्टाच्या पिंजर्यात बसले होते. दोघांच्याही नजरा खाली बघत होत्या. अपराधी असल्यासारख्या भावना दोघांच्याही मनात येत होत्या. आज सगळं क्षणार्धात संपणार होतं. अलगद तिच्या डोळ्यांतुन अश्रु बाहेर पडत होते. तो आजंही तसाचं गप्प बसला होता. स्वतःला मनातल्या मनात प्रश्न विचारत. त्याला आपण कुठेतरी कमी पडलो याची जाणीव होऊ लागली. तसचं तिच्या ही मनात प्रश्नांचा काहुर तयार झाला होता. आपण नकळत का होईना खुप चिडचिड केली होती याची तिला ही जाणीव होत होती. पण आता पश्चाताप केल्याशिवाय पर्याय नव्हता. आज पेनही हस्ताक्षर करायला तयार नव्हतं पण करणं भाग होतं.
          आता ह्यात चुकी कुणाची? त्याची की तिची? मी तर म्हणतो चुकी आहे ती दोघांचीही. दोघांपैकी एकाने तरी कमीपणा घ्यायला हवा होता. का नाही घेतला गेला तो? का तर हा 👉🏻मी👈🏻 पणा मध्ये आला. जर तोच जर स्वतःच मी पणा (ego) कमी केला असता तर आज वेगळं होण्याची वेळ आली नसती. थोडक्यात काय तर रबर ताणला गेला तर एका बाजुने सैल सोडावा लागतो नाहीतर रबर तुटायला वेळ लागत नाही. तसच ह्याचं झाल होत. शेवटी काय तर *नात्यात अडकणं खुप सोप्प असत पण नात टिकवणं खुप कठीण असतं*
           खरचं आज विचार करण्यासाठी गोष्ट आहे. घटस्फोट घेण्याआधी समोरच्याचा विचार करायला हवा. जर त्याने तिचा आणि तिने त्याचा विचार केला तर नक्कीच घटस्फोट घेण्याची वेळ येणारा नाही. घटस्फोट घ्यायचा असेल तर लग्न न केलेल बरं. घटस्फोट एकमेंकाच न पटणे, हुंडा, भांडण,अपुर प्रेम, इतर काही या कारणांमुळे शक्यतो होतो. पण कुठेतरी हे थांबल पाहीजे. आणि कधीतरी हे नक्कीच थांबेल..बाकी विचार करणं तुमच्यावर आहे.

*------------ समाप्त ------------*